سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا سروده (ترکیب بند) "

.سوگواری بر مرگ برادر

" را در ادامه می خوانید:

سوگواری بر مرگ برادر

آه ای فــلــک ز دســت تـــو و جـــور اخــتـــرت	کردی چو خاک پست مرا، خاک بر سرت
جـز عـکـس مـدعـا ز تــو کـس صـورتـی نـدیـد	تــــاریـــک بــــاد آیـــنـــه مـــهـــر انـــورت
مـشـمـار بــرق آه جــگـر سـوز مـن بــه هـیـچ	بــا خــاک تــیـره گــر نـنــمــایـم بــرابــرت
شـد کشـتـه عـالم و تـو همان در مقـام جـنگ	ای تــیـز جـنـگ کـنـد نـگـردیـد خـنـجــرت
تــا چــنـد تــلـخ کــام جــهـان را کـنـی هـلـاک	هرگـز تـهی نمـی شـود از زهر سـاغـرت
سـد داد خــواه هـر طـرفـی ایـســتــاده لـیـک	دسـت کـه مـی رسـد بـه عـنان تـکـاورت
چـندین شکست کار من دلشکستـه چـیست	ای هـرزه گـرد نـیسـت مـگـر کـار دیگـرت
کـشـتـی مـرا ز کـیـنـه بـه تـیـغ زبـون کـشـی	گـویا نشـد دچـار کـس از مـن زبـون تـرت
بـــادا ســپـــاه روز تــو یــارب کــه هــیــچ یــار	نـور وفــا نـیـافــت زشــمــع مــه وخــورت
چـون جـویم از تـو مهر کـه بـرخـاکـش افـکـنی	گـیـرد اگـر چـه مـهـر جـهـانـگـیـر در بــرت
بـگـسـل طـناب خـیمـه لـعـبـت کـه سـوخـتـم	زیـــن بـــازی مـــلـــال فـــزای مـــکـــررت
گــو زرد از خــزان فــنــا شــو کــه هــیــچ بــار	جـز بـار دی نـدیـد کـس از چـرخ اخـضـرت
نـسـبـت بـه مـن غـریـب طـریـقـی گـزیـده ای	گــویـا هـنــوز شــعــلــه آهـم نــدیـده ای
یاران رفـیق و هـمـنـفـس و یار مـن کـجـاسـت	مردم ز غم ، بـرادر غمخوار من کجـاست
مـن بـیـخـودانـه سـینـه بـسـی کـنـده ام زدرد	گـوییـد مـرهـم دل افـکـار مـن کـجـاسـت
دارم تـــنـــی بــــه صـــورت طـــاووس داغ داغ	تـوتـی زبـان نادره گـفـتـار مـن کـجـاسـت
بـگـداخـتـم چـنانکـه نشـسـتـم بـه روز شـمـع	آتـش نـشـان آه شـرربـار مـن کـجـاسـت
بی یار و بی کسم ، چه کنم چیست فکر من	آنکـس کـه بـود یار وفـادار من کـجـاسـت
بـیـمـار بــود آنـکـه غـمـش سـاخـت بـیـخـودم	آگـاهـیم دهید کـه بـیمـار مـن کـجـاسـت
بــا خـواب نـور دیـده بــه سـیـلـاب گـریـه رفـت	آن نـوربـخـش دیده بـیدار مـن کـجـاسـت
دل زار شــــد ز نـــوحــــه مــــن نــــامــــراد را	ای همـدمـان مـراد دل زار من کـجـاسـت
روز خـــزان نــهــاد گــلــســـتـــان عــمــر مــن	آن گل که بـود رونق گلزار من کـجـاسـت
گـوهـرشــنـاس و جــوهـری نـظــم و نـثــر کـو	جـوهر فـزای گوهر اشـعـار من کجـاسـت
یـاری نـمــانـد و کــار مــن از دســت مــی رود	آن یار را کـه بـود غـم کـار من کـجـاسـت
در خــاک رفــت گـنـج مـرادی کــه داشــتــیـم	مـا را نمـاند خـاطـر شـادی کـه داشـتـیم